به نظر بسیاری از صاحبنظران، در انجام تصویربرداری قلبی برای بررسی درد قفسه ی سینه افراط می شود. شاید یکی از دلایل آن جامعه ای است که در آن جرم انجام ندادن یک کار بسیار سنگین تر از انجام دادن یک کار است. فرهنگ شکایت از پزشکان باعث محتاط بار آمدن پزشکان شده است. کسی به عواقب زیاده روی در انجام آزمایش یا تصویربرداری اهمیت نمی دهد.
کالج کاردیولوژی و کالج رادیولوژی آمریکا توصیه های جدیدی درباره ی موارد لزوم (یا عدم لزوم) تصویربرداری تشخیصی قلبی، در بیمارانی که با درد قفسه ی سینه به درمانگاه اورژانس مراجعه می کنند، ارائه کرده اند که در شماره ی ژانویه Journal of the American College of Cardiology منتشر شده است.
این توصیه ها به شکل 20 سناریو بالینی و چهار تابلوی بالینی شامل شک به سندرم های کرونری حاد بدون بالا رفتن قطعه ی ST (non-ST-segment elevation acute coronary syndromes)، آمبولی ریه، سندرم های حاد آئورتی، و مواردی است که تشخیص اصلی مشخص نیست.
با این فرض که برای هر درد قفسه سینه ای در ابتدا شرح حال، معاینه فیزیکی، نوار قلب، و احتمالاً آزمایش نشانگرهای قلبی انجام می شود، توصیه ها به شرح زیر است:
– اگر بررسی ابتدایی یا رادیوگرافی ساده از قفسه ی سینه مطرح کننده ی تشخیص غیرقلبی (مانند پنوموتوراکس) باشد، تصویربرداری قلبی به ندرت مناسب است.
– اگر نوار قلب یا نشانگرها بدون تردید مطرح کننده ی ایسکمی باشند، آنژیوگرافی کرونر با استفاده از کاتتر مناسب است؛ سایر اقدامات تصویربرداری در حال استراحت به ندرت مناسب هستند.
– اگر پزشک به non-ST-elevation MI شک کند اما نوار قلب ابتدایی طبیعی یا غیرایسکمیک باشد و تروپونین هم طبیعی باشد، سی تی آنژیوگرافی کرونر مناسب است؛ سی تی single-photon emission در حال استراحت ممکن است مناسب باشد؛ اکوکاردیوگرافی در حال استراحت، ام آر آی کرونر در حال استراحت، و آنژیوگرافی با کاتتر به ندرت مناسب هستند.
