(خبرهای خوبی درباره ابولا میرسد. موج بیماری در آفریقا در حال فروکش است و امیدواریهایی درباره واکسن و دارو وجود دارد. با اینحال، خطر هنوز رفع نشده و موضوع قرنطینه نیز محدود به ابولا نیست و همیشه اهمیت خاص خود را داشته و خواهد داشت. نکته جالب در این بحث و گزارش رادیویی، در عین جذابیت و رگه هایی از طنز برای کاستن از استرس موجود در جامعه، رعایت اختصار و پرداختن به اصل موضوع بدون ذکر حواشی از سوی تک تک افرادی است که در بحث شرکت می کنند و این می تواند برای ما الگویی باشد برای بحثهایی که هر روز می شنویم، می بینیم، میخوانیم، و یا خود در آن شرکت می کنیم.)
دولت فدرال آمریکا و همچنین مقامات ایالتی این کشور این اختیار قانونی را دارند که افراد را قرنطینه کنند. ولی برخی قانوندانها معتقدند سیاستهای قرنطینه در بعضی ایالتها فراتر از این اختیارات است.
اُدی کُرنیش (ژورنالیست و مجری NPR): قرنطینه برای کنترل ابولا در برخی ایالتها این پرسش را مطرح کرده که محدوده اختیارات دولت برای کنترل بیماریها چیست. راب استاین (خبرنگار NPR) گزارشی از نظرات چند کارشناس تهیه کرده است.
راب استاین، روی خط تلفن: وقتی صحبت از اختیارات دولت برای قرنطینه کردن افراد پیش می آید، صاحبنظرانی مثل جیمز هاج پسر(استاد بهداشت عمومی، دانشکده بهداشت جانز هاپکینز بلومبرگ) در یک مورد اتفاق نظر دارند.
جیمز هاج پسر: اگر به اختیارات دولت فدرال و ایالتها دقت کنید، آنها این اختیار قانونی را برای قرنطینه افراد دارند.
استاین: بخصوص وقتی صحبت از بیماریهای به شدت واگیرداری باشد که برای عموم مردم خطرناک هستند.
هاج: قرنطینه همیشه در شکل گیری تاریخ کشور نقش داشته تا ما حداقل مطمئن باشیم تعداد افرادی که ممکن است در معرض بیماریهای به شدت واگیردار و بطور بالقوه مرگبار هستند، محدود خواهد بود.
استاین: هاج، یک نفر در کالج حقوق ساندرا دی اُکانر در آریزونا گفته مثلاً مبتلایان به سل به صورت روتین و برخلاف میل خودشان قرنطینه میشوند تا مطمئن باشیم داروهایشان را مصرف می کنند و بیماری را پخش نمی کنند. و ابولا میتواند برای عموم مردم خطرناک باشد.
هاج: اگر بیمار مشکوک یا شناخته شده ای داشته باشید که در معرض یک بیماری به شدت واگیردار مثل ابولا بوده، همین برای اجرای دستور قرنطینه کافی است.
استاین: و هاج معتقد است یک نفر مثل پرستار کاچی هیچوکس در مِین با تعریف فوق همخوانی دارد، فقط به این دلیل که از مأموریت درمان مبتلایان به ابولا در آفریقای غربی برگشته است.
هاج: او در یک منطقه خطر بود. و حداقل نشانه هایی هنگام غربالگری در بدو ورود به فرودگاه وجود داشته دال بر اینکه دمای بدنش بالاتر از میزان طبیعی است و این یکی از علائم هشدار برای ابولا به حساب می آید.
استاین: هیچوکس اصرار دارد که هرگز علائم ابولا را نداشته ولی هاج معتقد است وی هنوز در دوره کمون 21 روزه به سر می برد و هنوز وارد دوره پاک نشده است. به علاوه، مقامات محلی بهداشت عمومی می گویند او از ماندن در منزل امتناع می کند.
هاج: اینکه او طفره میرود، انگیزه بیشتری برای مسئولین ایجاد می کند که اقدامات دیگری انجام دهند.
استاین: ولی به نظر دیگران ایالتهایی مثل مِین و نیوجرسی افراط می کنند. لارنس گوستین در دانشگاه جرج تاون از صاحبنظران سرشناس در موضوع قرنطینه است.
لارنس گوستین: به نظر من کاری که ایالتها انجام میدهند فراتر از اختیارات قانونی آنهاست.
استاین: علتش این است که اختیارات دولت برای محدود ساختن یک نفر برخلاف میل خود، محدود است.
گوستین: این نقض گسترده آزادی است. و چون نقض گسترده آزادی است، باید به صورت فردی و بر اساس شواهد علمی با آن برخورد شود. و فرد این حق را دارد که از فرآیند قانونی مناسب برخوردار باشد.
استاین: یعنی ایالتها نمی توانند هر پرستار یا پزشکی را که در آفریقای غربی به درمان مبتلایان به ابولا پرداخته قرنطینه کنند. گوستین میگوید شواهد بیشتری لازم است که نشان دهد یک فرد عامل خطر است، مثل تماس پوست با خون یک بیمار مبتلا به ابولا، و یا البته تب. در واقع فقط افراد علامت دار قادر به گسترش بیماری هستند.
گوستین: شما نمی توانید یک نفر را ،فقط به این دلیل ساده که میخواهید جانب احتیاط را کاملاً نگه دارید، به مدت 21 روز از آزادی محروم کنید. قانون اجازه نمیدهد فردی را که خطر بسیار کمی برای بقیه دارد، از آزادی محروم کنید.
استاین: پس گوستین پیش بینی می کند که قرنطینه هایی مانند مورد مِین، که فراتر از اقدامات توصیه شده توسط مرکز کنترل و پیشگیری بیماریها (CDC) هستند، در صورت برخورد با چالش قانونی در دادگاه، محکوم به شکست هستند. ولی وِندی مارینر از دانشگاه بوستون می گوید، لزوماً چنین نیست. قضات دادگاه، به ویژه در جریان اپیدمی ها، حق را به مسئولین بهداشتی میدهند.
وِندی مارینر: قضات هم مانند دیگران از ابولا ترسیده اند. و احتمالاً خواهند گفت، خوب، (خنده) حق با مسئولین ایالتی است چون نمی خواهند اگر بعدها مشخص شود این فرد آلوده بوده، کسی آنها را مقصر بداند.
استاین: مارینر داستان مردی را یادآوری کرد که در اپیدمی سارس در سال 2003 در دالاس قرنطینه شده بود. آن بیماری به شدت از راه هوا واگیردار بود.
مارینر: آنها برای بررسی او یک قاضی آوردند، و البته همه، از جمله قاضی، لباس ایمنی بزرگی به تن کردند. خوب، حدس بزنید چه شد؟ وقتی قاضی مجبور باشد لباس ایمنی بپوشد، می دانید آن فرد را، قاضی خواهد گفت، بسیار خوب، او را ببندید. (خنده).
استاین: معلوم شد آن مرد سارس نداشت. همینطور در مورد ابولا، ما نمی دانیم قرنطینه هایی که در نقاط مختلف کشور اجرا می شوند قانونی هستند، مگر اینکه افراد بخواهند شکایت کنند. راب استاین، اخبار NPR.
مطالب مرتبط:
