توصیه های انجمن اپیدمیولوژی مراقبتهای بهداشتی آمریکا (SHEA) که در آوریل امسال در مجله پزشکی انگلستان (BMJ) نیز منتشر شده، با هدف محدود ساختن گسترش بیماریهای عفونی در مراکز درمانی و همچنین مناطق پرجمعیت تدوین شده است. کانون توجه این توصیه ها، افرادی است که بیماران مبتلا به بیماریهای عفونی را ملاقات می کنند. اخیراً روشن شده که مفاهیم بالینی مربوط به سرایت از راه هوا و قطرات استنشاقی، پیچیده تر از آن است که تصور می شد.

استفاده از ماسک های چندبار مصرف در سراسر جهان، به ویژه آسیا که منطقه مهمی از نظر عفونتهای نوظهور است، رایج است. اما تحقیقات بالینی در زمینه اطلاع رسانی و نحوه مصرف آنها به شدت محدود بوده و در بیشتر مناطق هیچ دستورالعملی در این موارد وجود ندارد.

  • ملاقات کنندگان بیماران مبتلا به عفونت با پاتوژنهای روده ای (مانند کلستریدیوم دیفیسیل) باید موارد احتیاط مربوط به جداسازی تماس (contact isolation precautions) را رعایت کنند.
  • در مراکزی که استافیلوکوک طلایی مقاوم به متی سیلین و انتروکوک مقاوم به وانکومایسین شایع باشد، رعایت موارد احتیاط مربوط به جداسازی برای بیشتر ملاقات کنندگان بیماران مبتلا به عفونت ناشی از این پاتوژنها لازم نیست.
  • ملاقات کنندگان بیماران مبتلا به عفونت هایی که از راه هوا پخش می شوند (مانند سل) باید از ماسک استفاده کنند.

البته شواهد قطعی که ثابت کند استفاده از ماسک ساده جراحی منجر به پیشگیری از سرایت عفونت های تنفسی می شود، اندک است، اما در مواردی که ماسک در مراحل ابتدایی و به صورت مستمر استفاده شود، از سرایت این عفونتها به ویژه در بیمارستانها و مناطق پرجمعیت پیشگیری می کند. به نظر می رسد استفاده از رسپیراتور در پزشکان و پرسنل درمانی مؤثرتر از ماسک است.

تفاوت اصلی ماسک ساده جراحی با رسپیراتور این است که ماسک با هدف کاهش آلودگی محیطهای استریل مانند اتاق عمل طراحی شده، در حالی که رسپیراتور برای حفاظت از فرد استفاده کننده در مقابل پاتوژنهای تنفسی به کار می رود و البته کارایی هر دو بستگی به فیلتر به کار رفته و جفت شدن (fitting) آنها دارد.

منابع: 1 و 2