رؤوس این توصیه‌ها که در شماره مارس مجله Otolaryngol Head Neck Surg از سوی آکادمی گوش‌وحلق‌وبینی آمریکا و بنیاد جراحی سروگردن منتشر شده به شرح زیر است:
– ارزیابی بیمار مبتلا به دیسفونی شامل شرح حال و معاینه فیزیکی، برای شناسایی عواملی است که مطرح‌کننده لزوم معاینه حنجره است. این عوامل شامل (ولی نه محدود به) سابقه اخیر جراحی سروگردن یا قفسه‌سینه، سابقه اخیر لوله‌گذاری داخل تراشه، وجود هم‌زمان توده گردن، دیسترس تنفسی یا استریدور، سابقه مصرف دخانیات و خوانندگی به‌شکل حرفه‌ای است.
– در صورت عدم بهبود پس از 4 هفته یا شک به علل زمینه‌ای جدی، لارنگوسکوپی توصیه می‌شود.
– لارنگوسکوپی پیش از ارجاع بیمار برای صدادرمانی (voice therapy) توصیه می‌شود.
– جراحی در مواردشک به بدخیمی، ضایعات خوش‌خیم و علامت‌دار طناب‌های صوتی مقاوم به درمان محافظه‌کارانه و نارسایی گلوت (glottic insufficiency) توصیه می‌شود.
– تزریق سم بوتولینوم برای درمان دیسفونی اسپاسمودیک و سایر انواع دیستونی حنجره توصیه می‌شود.
– تجویز آنتی‌بیوتیک برای درمان دیسفونی به صورت روتین توصیه نمی‌شود.
– انجام سی‌تی‌اسکن یا ام‌آر‌آی برای بیماران مبتلا به مشکلات اولیه صدا، پیش از مشاهده حنجره توصیه نمی‌شود.
– تجویز داروی ضدریفلاکس برای درمان دیسفونی و تنها براساس علائم مطرح‌کننده ریفلاکس معده-مری یا ریفلاکس حنجره-گلو، بدون مشاهده حنجره توصیه نمی‌شود.
– تجویز کورتیکواستروئید برای دیسفونی به صورت روتین و پیش از مشاهده حنجره توصیه نمی‌شود.
– لارنگوسکوپی تشخیصی در بیمار مبتلا به دیسفونی در هر زمانی قابل انجام است.