تشخیص زودهنگام و درمان همه مبتلایان به عغونت HIV، اساس برنامه ریشه‌کنی HIV در نیویورک تا سال 2020 است. انستیتو ایدز اداره سلامت نیویورک اخیراً دستورالعملی منتشر کرده که منعکس‌کننده پیشرفت‌های تشخیصی در این عفونت است. آزمایش وسترن‌بلات از اواخر دهه 1980 و اوایل دهه 1990 به کمک تشخیص HIV آمد. کاربرد اصلی این آزمایش کاهش موارد مثبت کاذب بود. محدودیت اصلی این روش، تأخیر 6 تا 8 هفته‌ای در تشخیص بود.
برای رفع این محدودیت، الگوریتم تشخیصی جدید باید موارد زیر را شامل شود: (1) تشخیص زودهنگام‌تر و دقیق‌تر عفونت HIV-1 حتی در مرحله حاد؛ (2) زمان سریع‌تر آماده شدن نتایج؛ (3) تشخیص دقیق‌تر عفونت HIV-2؛ و (4) کاهش موارد نتیجه نامشخص (indeterminate) یا بی‌نتیجه (inconclusive) که نیاز به آزمایش مجدد دارد. الگوریتم جدید که در ژوئن 2014 از سوی مرکز کنترل بیماری‌ها و انجمن آزمایشگاه‌های سلامت اعلام شد، علاوه بر آزمایش آنتی‌بادی HIV، بر آزمایش HIV RNA و آنتی‌ژن HIV تأکید دارد. همچنین تغییراتی برای ارتقای حساسیت، ویژگی و زمان جوابدهی انجام گرفت.
در الگوریتم جدید، غربالگری اولیه شامل آزمایش هم‌زمان آنتی‌بادی‌های HIV-1 و HIV-2 و آنتی‌ژن p24 موسوم به آزمایش ترکیبی نسل چهارم است. نتیجه منفی این آزمایش، نتیجه نهایی تلقی می‌شود و بجز موارد مشکوک به عفونت حاد HIV، هیچ آزمایش بیشتری لازم نیست. در صورت وجود نشانه‌های عفونت حاد یا سابقه تماس پرخطر اخیر، توصیه می‌شود پزشکان در هنگام درخواست آزمایش غربالگری اولیه، به طور هم‌زمان آزمایش HIV-1 RNA هم درخواست کنند تا وضعیت بیمار سریعاً مشخص شود. همچنین باید توجه شود که آزمایش غربالی باید پیش از آغاز درمان ضد‌رتروویروسی انجام شود.
در حال حاضر هیچ یک از روش‌های غربالگری HIV ویژگی 100% ندارند و همه نتایج مثبت (reactive) نیاز به آزمایش تکمیلی دارند. یکی از آزمایش تکمیلی در الگوریتم جدید، آزمایش افتراقی آنتی‌بادی‌های HIV-1 و HIV-2 است که اگر مثبت شود، تشخیص قطعی است و آزمایش بیشتری لازم نیست. عفونت HIV-2 با روش قدیمی وسترن بلات به غلط HIV-1 تشخیص داده می‌شد که پیامدهای بدی برای بیماران داشت.
اگر آزمایش افتراقی آنتی‌بادی‌های HIV-1 و HIV-2 منفی باشد، آزمایش HIV-1 RNA درخواست می‌شود.
منبع
