اخیراً سازمان سلامت جهانی (WHO) دستورالعملی برای درمان دیابت در شرایط کمبود منابع (resource-poor settings)، چه در کشورهای کم‌درآمد و چه در کشورهای پردرآمد، منتشر کرده است. رئوس برخی از این توصیه‌ها در شماره سپتامبر Annals of Internal Medicine به‌شرح زیر است:
– مبتلایان به دیابت نوع 2 که تنها با متفورمین به گلوکز هدف نمی‌رسند باید سولفونیل‌اوره دریافت کنند زیرا مؤثر و ارزان‌تر از داروهای جدیدتر است.
– در مبتلایان به دیابت نوع 2 که گلوکز آنان با متفورمین و یا سولفونیل‌اوره کنترل نمی‌شود، انسولین انسانی باید شروع شود.
– اگر تجویز انسولین میسر نباشد (مثلاً بیمار تنها زندگی می‌کند و نمی‌تواند انسولین تزریق کند)، می‌توان این موارد را افزود: یک مهارکننده دی‌پپتیل پپتیداز-4، یک مهارکننده انتقال توأم سدیم-گلوکز (sodium-glucose cotransporter-2 inhibitor)، یا یک تیازولیدین‌دیون.
– در مبتلایان به دیابت نوع 1 و در موارد لزوم در دیابت نوع 2 باید از انسولین انسانی استفاده شود.
– آنالوگ‌های انسولین طولانی-اثر در بیمارانی که با انسولین انسانی دچار هیپوگلیسمی مکرر و شدید می‌شوند توصیه می‌شود.
