بعد از الزایمر (بخش سوم) دیدن چیزی که آنجا نیست
گِرگ اُبرایان درباره تلاش خود برای مقابله با توهم هایی می گوید که به طور فزاینده به بخش عمده ای از زندگی او تبدیل شده اند. اُبرایان ژورنالیست باسابقه ای است که از سال 2009 دچار الزایمر زودرس شده است. او چیزهایی را می بیند…
نگاه داشتن نفس در زیر آب خطرناک است
شناگران حرفه ای اغلب برای افزایش مقاومت، نفس خود را در زیر آب حبس می کنند. با فرا رسیدن فصل شنا، یکی از تفریحات و سرگرمی های شنا دوستان این است که بر سر نگه داشتن نفس در زیر آب به رقابت می پردازند. به…
مرا به خیر تو امید نیست، شر مرسان (بخش پنجم)
آرماندو اُسیو یک پزشک خانواده شصت و سه ساله در مک آلن است. در سال 2009، هنگامی که مقاله من چاپ شد، او هیچ سهامی در هیچ مرکز تصویربرداری یا هیچ مرکز تست خواب یا هیچ بیمارستان یا هیچ مرکز پزشکی پولساز دیگری نداشت. او…
مرا به خیر تو امید نیست، شر مرسان (بخش ششم)
دلیل اصلی تغییر مک آلن از یک حکایت پندآموز به یک داستان امیدبخش، نقش پزشکان عمومی بود. این تصویر در سراسر کشور به همین سرعت در حال تغییر است. تنها پنج سال پس از تصویب قانون اصلاحات نظام سلامت، بیست درصد پرداختهای مدیکر متعلق به…
مرا به خیر تو امید نیست، شر مرسان (بخش چهارم)
شش سال پیش، در معمای هزینه (The Cost Conundrum، اولین مقاله نگارنده در نیویورکر) مک آلن را با ال پاسو، یک شهر مرزی دیگر تگزاس، مقایسه کردم. هر دو شهر خصوصیات جمعیتی یکسانی داشتند—فقر شدید، بهداشت پایین، مهاجرت غیرقاقونی—اما سرانه هزینه مدیکر در ال پاسو…
مرا به خیر تو امید نیست، شر مرسان (بخش دوم)
من از طرفداران برنامه رادیویی “بحث خودرو” هستم (ضبط این برنامه در سال 2012 متوقف شد اما بازپخش آن هنوز ادامه دارد) و بیشتر کسانی که تماس می گیرند نگران هستند اما نصیحت تام و رِی، مجریان این برنامه، اغلب این است که مراقب باشید…
مرا به خیر تو امید نیست، شر مرسان (بخش سوم)
روش اصلی ما برای متوقف ساختن درمان افراطی، استفاده از یک پلیس به نام بیمه بوده است: بیمه از پرداخت پول برای هر چیزی که خدمات بی مورد به نظر برسد خودداری می کند. این می تواند یک ویزیت درمانگاه اورژانس، یک اسکن ام آر…
مرا به خیر تو امید نیست، شر مرسان (بخش اول)
آتول گاواندی، جراح و پژوهشگر بهداشتی دانشکده پزشکی هاروارد است. به عنوان یک چهره ژورنالیستی، او را با مقالات انتقادی که در مجله نیویورکر می‌نویسد، می‌شناسیم. وقت ناهار بود. بعد از ظهر درمانگاه داشتم. در حالی که ساندویچم را پشت میز کارم گاز می‌زدم، روی…