گروه های خونی علاوه بر کاربردهای بالینی (انتقال خون و پیوند اعضا) و پزشکی قانونی (تشخیص هویت، رد ابوّت)، از نظر ابتلا به بیماریهای مختلف نیز اهمیت دارند. اولین بار در سال 1930 مشخص شد که در برخی افراد، آنتی ژن (پادگن) های گروه خون را، علاوه بر سلول های خونی و پلاکت ها، در سایر بافت ها و مایعات بدن مانند بزاق، اشک، ادرار، و شیر هم می توان یافت. این افراد را اصطلاحاً ترشحی (Secretor) نامیده اند.
شیوع گروه های خونی ترشحی در جوامع مختلف به شدت متغیر است اما به طور متوسط حدود 80% افراد، آنتی ژن های گروه خون را ترشح می کنند و ترشحی هستند. تنها حدود 20% افراد غیرترشحی (Nonsecretor) هستند و آنتی ژن های گروه خون در ترشحات آنان یافت نمی شود.
از نظر شیوع ترشح در گروه های خونی مختلف، مطالعات اندکی انجام شده اما تخمین زده می شود میزان ترشح در افراد Rh منفی و Rh مثبت و مردان و زنان تقریباً یکسان و در گروه خونی O (تا حدود بیست درصد) بیشتر از گروه های خونی دیگر باشد. این می تواند شیوع کمتر برخی بیماری ها (مانند انواع سرطان) را در افرادی که گروه خونی O دارند، توجیه کند.