اخیراً پیشنهاد تغییر نام Clostridium difficile به Clostridioides difficile، که اولین بار در سال 1938 بهدلیل تفاوتهای مورفولوژی این باکتری با کلستریدیوم بوتریکوم و شباهت آن به Peptostreptococcaceae مطرح شد، مورد توجه قرار گرفته است. انجمن بیماریهای عفونی آمریکا و انجمن اپیدمیولوژی نظام سلامت آمریکا نیز دستورالعمل بالینی عفونت کلستریدیوم دیفیسیل (CDI) سال 2010 خود را بهروزرسانی کردهاند که در شماره فوریه مجله Clinical Infectious Diseases منتشر شده است. رؤوس این توصیهها بهشرح زیر است:
– باوجود محدودتر شدن بیماری در اروپا، بروز سالانه آن در آمریکا تقریباً ثابت مانده و هر سال حدود نیم میلیون آمریکایی به این عفونت مبتلا میشوند.
– مصرف فلوروکینولونها، سفالوسپورینها و کلیندامایسین با تغییر میکروبیوم روده باعث افزایش استعداد ابتلا به CDI میشود و اولین اقدام درمانی، قطع این داروها است.
– استفاده از آزمایش تقویت اسید نوکلئیک (NAAT) برای تشخیص CDI که در حال حاضر در بیش از 70% آزمایشگاههای بیمارستانی انجام میشود، باید محدودتر شود. این آزمایش براساس الگوریتم جدید تنها در موارد بیماری تازهآغازشده در بیمارانی که سابقه مصرف مسهل نداشته و طی 24 ساعت اخیر سهبار یا بیشتر دفع مدفوع شل داشته باشند توصیه میشود. درغیراینصورت، گام اول، انجام آزمایش گلوتامات دهیدروژناز (GDH) است و اگر این آزمایش منفی باشد، آزمایش ایمونواَسی آنتیژن باید انجام شود و اگر این آزمایش هم منفی باشد، NAAT توصیه میشود.
– درمان خط اول، وانکومایسین یا فیداکسومیسین (بهجای مترونیدازول) است.
– در صورت محدودیت یا عدم دسترسی به داروهای خط اول، مترونیدازول (البته در موارد خفیف یا متوسط) قابل قبول است.
– داروی خط اول در کودکان، مترونیدازول است.
– آزمایش CDI در اطفال زیر یک سال مبتلا به اسهال توصیه نمیشود، زیرا این باکتری در 65% شیرخواران سالم جزو فلور نرمال روده است. این رقم در بزرگسالان به 3% میرسد.
– درمان پیوند میکروبیوم مدفوع (FMT) در افرادی که دو بار یا بیشتر به CDI مبتلا شوند و به درمان آنتیبیوتیک پاسخ ندهند، توصیه میشود.
– در دستورالعمل جدید به پروبیوتیکها اشاره شده و مصرف آنها بیضرر است ولی بهطور مشخص توصیهای درباره مصرف پروبیوتیک در CDI ارائه نشده است.
– بیماران باید ایزوله شوند و پزشکان و پرسنل درمانی در برخورد با این بیماران باید از دستکش و گان استفاده کنند.