ما اغلب به سلامت خود اهمیت می دهیم و همواره تصمیم هایی می گیریم تا در آینده کارهایی بکنیم که سالم تر باشیم. مثلاً بیشتر ورزش کنیم، کمتر و درست تر بخوریم، داروهای خود را مرتب مصرف کنیم، یا سیگار را ترک کنیم. اما با آمدن آینده، این تصمیم ها عملی نمی شوند. حتی خریدن لوازم و تجهیزات گرانقیمت ورزشی و ثبت نام در کلاس های مختلف نیز چندان تأثیری در بهبود این رویه ندارد.
چند محقق از دانشگاه های هاروارد و پنسیلوانیا به بررسی راه هایی برای افزایش تعهد افراد نسبت به سلامت خود پرداخته اند که اصطلاحاً به آن ها ابزارهای تعهد می گویند. انتخاب ابزارهای تعهد کاملاً اختیاری است. یک شکل رایج آن که اغلب در شرکت ها و مؤسسات به کار می رود، نوعی حساب پس انداز است که افراد به طور داوطلبانه افتتاح می کنند و هر ماه بخشی از دستمزد آنان به این حساب واریز می شود. دسترسی به موجودی حساب تنها در صورتی امکان پذیر خواهد بود که فرد به اهداف مورد نظر رسیده باشد.
بی توجهی به ابزارهای تعهد دارای پیامدهای مختلفی است. مثلاً داروی دی سولفیرام که برای ترک الکل بکار می رود یک نوع ابزار تعهد است. فردی که دی سولفیرام مصرف می کند در صورت روی آوردن به الکل دچار دل پیچه و تهوع شدید می شود. به رغم کارایی قابل توجه و هزینه نسبتاً پایین، مشکل اصلی در مورد ابزارهای تعهد این است که اغلب افراد آنها را جدی نمی گیرند.