وقتی دکتر دیوید سابجر، حدود پنجاه سال پیش، یعنی هنگامی که هنوز یک دانشجوی پزشکی بود، بیماران خود را به پیاده روی تشویق می کرد، نمی دانست که توصیه های او هیچ فایده ای ندارد. اما هم اکنون، به عنوان یک متخصص قلب، متوجه شده که نمی توان با توصیه به پیاده روی و حتی خواهش کردن از بیماران انتظار داشت که پیاده روی کنند. او می گوید سال ها طول کشید که بفهمد کجای کار ایراد دارد.
همه ی بیماران در ابتدا قبول می کنند که پیاده روی را شروع کنند. اما هیچ کدام پیاده روی را تا ویزیت دوم ادامه نمی دهند. از چند بیمار درخواست کرد همراه با او و خانواده اش برای پیاده روی به پارک بیایند. چند ماه بعد تعدادشان به 100 نفر رسید. اسمش را گذاشتند “پیاده روی با دکتر” (Walk with a Doc). برایش از همان ابتدا روشن بود که این کار می تواند جان میلیون ها نفر را نجات دهد. می دانست که باید این رویه در تمام کشور و جهان گسترش یابد.
امروز بیش از 250 برنامه ی “پیاده روی با دکتر” در سراسر کشور آمریکا با شرکت حدود 3 هزار پزشک و بیش از 200 هزار نفر از مردم در حال اجراست. بسیاری از پزشکان به حمایت و تشویق پیاده روی و ارتقای پیاده راه ها پرداخته اند. به ویژه در شهرهای بزرگ آمریکا سازمان هایی تأسیس شده که کارشان پیاده راه سازی و بهبود وضعیت پیاده روهاست. توجه این سازمان ها به کاهش سرعت در تقاطع ها و افزایش مدت استفاده از تقاطع ها برای افراد پیاده است. هدف این است که محیط شهر برای پیاده روی بی خطر و ایمن آماده تر باشد.
حدود یک سوم مرگ و میرها در آمریکا ناشی از بیماری قلبی عروفی است. حدود 35% مردان و 40% زنان در این کشور چاق هستند. دولت به مردم توصیه کرده هر هفته دست کم 150 دقیقه به فعالیت جسمی هوازی با شدت متوسط بپردازند. پیاده روی ساده ترین راه حل پیشنهادی در بیشتر مواقع است. اما چرا پیاده روی این قدر مشکل است؟ کاربری چند منظوره (mixed land use نوعی توسعه ی شهری با ترکیبی از کاربری های مسکونی، تجاری، فرهنگی، اداری، و صنعتی، طوری که همه ی این موارد از نظر فیزیکی و کاربردی جمع شده و توسط پیاده راه به هم پیوسته باشد)، تعداد تقاطع ها، و تراکم جمعیت، متغیرهایی هستند که به طور روزافزون در شهرسازی نوین مورد توجه قرار می گیرد.
جالب این که بیشتر مطالعات نشان داده افزایش دسترسی شهروندان به پیاده راه ها و پارک ها (neighbourhood walkability)، و استفاده از دوچرخه و وسایل نقلیه ی عمومی، بهترین راه برای رسیدن به همه ی این اهداف است. در یک مطالعه در 14 شهر در مناطق مختلف جهان، مشخص شد که مردم در شهرهایی که پیاده راه های بهتری دارند (مانند ولینگتون، نیوزیلند) 68 تا 89 دقیقه در هفته بیشتر از شهرهای دیگر (مانند بالتیمور، آمریکا) پیاده روی می کنند. تأمین امنیت شهروندان، یکی از دغدغه های اساسی در شهرهایی است که به ارتقای فرهنگ پیاده روی روی آورده اند.
بهترین شواهد تأثیر پیاده راه ها بر سلامت شهرنشینان، در مطالعات مربوط به چاقی، اضافه وزن و دیابت به دست آمده است. شهردار اکلاهوما در سال 2007 برنامه ای اعلام کرد که بر اساس آن ساکنین این شهر باید جمعاً حدود نیم میلیون کیلو وزن کم می کردند. بودجه ی اجرای این برنامه با کسر یک سنت مالیات از درآمد شهروندان فراهم شد. حدود 70 هکتار پارک و صدها کیلومتر پیاده راه تأسیس شد. این شهر در سال 2012 به هدف کاهش وزن نیم میلیون کیلویی خود رسید.