این نکات که در شماره ی اول آوریل NEJM منتشر شده مربوط به عوارض درمان درد مزمن غیرسرطانی است. فوریت نیازهای بیماران، کارایی اپیوئیدها برای درمان درد حاد، و محدودیت گزینه ها برای درمان درد مزمن، باعث افزایش قابل توجه مصرف این داروها، انحراف، بیش مصرف و اعتیاد شده است.
– اعتیاد با تولرانس (تحمل یا مقاومت در مقابل آثار دارو) و وابستگی جسمانی متفاوت است: اعتیاد به آهستگی ایجاد می شود اما وقتی ایجاد شد، به بیماری مزمنی تبدیل می شود که به سادگی فروکش نمی کند و خطر عود آن در صورت عدم درمان تا سال ها بسیار بالاست.
– آیا تولرانس نسبت به آثار مختلف اپیوئیدها به یک میزان روی می دهد؟ تولرانس نسبت به اثرات ضد درد و سرخوشی آور اپیوئیدها سریع تر ایجاد می شود، اما در مورد دپرسیون تنفسی، تولرانس به کندی روی می دهد. به همین دلیل، افزایش دوزاژ با هدف تسکین یا سرخوشی به میزان قبلی، خطر بیش مصرف (overdose)، دپرسیون تنفسی و مرگ را به شدت افزایش می دهد.
– عوامل خطرساز بیش مصرف چیست؟ دو عامل در تعیین خطر بیش مصرف مؤثر است: اول نوع دارو و دوم وضعیت بیمار. دوز بالای همه ی اپیوئیدها مرگبار است، اما بیشترین موارد بیش مصرف منجر به بستری و مرگ مربوط به اپیوئیدهایی است که قدرت هر یک میلی گرم آن ها بیش از 100 برابر یک میلی گرم مورفین (morphine milligram equivalents [MME]) است. سابقه ی بیش مصرف، سابقه ی اعتیاد به مواد دیگر (به ویژه الکل، بنزودیازپین، یا سایر اپیوئیدها)، اختلالات تنفسی یا مصرف داروهایی که مشکل تنفسی ایجاد می کنند (مانند بنزودیازپین ها یا داروهای خواب آور)، اختلال عملکرد کلیه یا کبد، سابقه ی اقدام به خودکشی یا افکار خودکشی، و سابقه ی افسردگی ماژور، خطر بیش مصرف را افزایش می دهند.
– چه اقداماتی خطر بیش مصرف را کاهش می دهد؟ ارزیابی خطر بیش مصرف همراه با تست غربالگری ادرار پیش از تجویز اپیوئیدها و هر بار پیش از تمدید آن ها الزامی است. البته وجود عوامل خطر بیش مصرف، از موارد منع مصرف اپیوئیدها نیست، اما نشان می دهد بیمار (و خانواده اش) نیاز به آموزش و مشاوره ی بیشتری دارد و تجویز دارو باید با احتیاط بیشتری انجام شود. در این بیماران باید از تجویز مقدار زیاد دارو یا تجویز داروهای طولانی اثر خودداری شود و ویزیت های پیگیری در فواصل کوتاه تر تکرار شود. همچنین نسخه کردن نالوکسان برای موارد بیش مصرف احتمالی توصیه می شود.
