اخیراً تمایل به قنداق کردن کودک در بسیاری از کشورهای اروپایی و آمریکا افزایش یافته است. قنداق پیچ کردن شیرخواران در گذشته عادت مرسومی بود. مادران کودک خود را با پارچه ای محکم می بستند و تصور می کردند با این کار پاهای کودک صاف می شود.
امروزه اغلب مادران این کار را به دلیل اثر آرام کننده بر روی کودک و برای جلوگیری از کولیک (قلنج) و گریه مداوم و کمک به خوابیدن کودک انجام می دهند. حدود 90% مادران در آمریکای شمالی کودک خود را در چند ماه اول زندگی قنداق می کنند. یک پژوهش جدید نشان داده شیرخوارانی که قنداق می شوند کمتر بیدار می شوند و مدت طولانی تری می خوابند.
مطالعات متعددی در زمینه عوارض خطرناک قنداق بر روی لگن کودک انجام گرفته است. ارتباط قنداق با دیسپلازی تکاملی لگن (که در گذشته در رفتگی مادرزادی لگن نامیده می شد) ثابت شده است. لگن کودک در 6 ماه اول زندگی در حال رشد و تکامل بوده نسبت به عوامل محیطی به شدت آسیب پذیر است. در کشور نروژ بیش از 20% اعمال جراحی پروتز لگن در سنین زیر 40 سالگی به دلیل دررفتگی مادرزادی لگن انجام می شود و بیشتر این بیماران زن هستند. عوامل خطر دررفتگی مادرزادی لگن شامل زایمان بریچ (تولد کودک با پا)، سابقه خانوادگی و عوامل مکانیکی مانند قنداق است.
در بسیاری از کشورها غربالگری نوزادان از نظر دررفتگی مادرزادی لگن در سن 6 هفتگی اجباری است. نتایج این برنامه های غربالگری نشان داده از هر 5 نوزاد یکی دچار دیسپلازی یا مشکلات مشابه در مفصل لگن است. البته این عارضه در صورت رعایت توصیه های ساده پزشکی در اغلب موارد خودبخود بهبود خواهد یافت. پژوهشگران به مادران توصیه می کنند در صورت استفاده از قنداق، از روش های سنتی اجتناب کرده و این کار را به شکل بی خطر انجام دهند. کودک باید بتواند در داخل قنداق لگن خود را به بالا و طرفین خم و راست کند.