باقی ماندن برخی علائم در حدود یک‌سوم مبتلایان به کووید به مدت بیش از ۴ هفته (۲۹ روز یا بیشتر) پس از بروز اولین علامت، که اصطلاحاً سندرم پس از کووید حاد یا پَسک نامیده می‌شود، از ماه‌های ابتدایی دنیاگیری مورد توجه قرار گرفت. اگر این مدت از ۱۲ هفته کمتر باشد در برخی منابع از اصطلاح کووید تحت‌حاد استفاده شده است. به دلیل تعاریف مختلف شیوع پَسک در جوامع مختلف بین ۱۰ تا ۶۰ درصد گزارش شده است.
شایعترین علائم پَسک به ترتیب شامل خستگی، تنگی نفس، و تغییرات شناختی (مه‌مغزی) به شکل کاهش تمرکز و فراموشی است. سایر علائم شامل درد مناطق مختلف بدن و سردرد، سرفه، تغییر بویایی یا چشایی، و اسهال است. با افزایش اطلاعات درباره این بیماری، شناسایی افرادی که در معرض افزایش خطر ابتلا به پَسک هستند نیز اهمیت بیشتری پیدا می‌کند.
در مطالعه‌ای که قبلاً براساس داده‌های اپلیکیشن انجام شد شیوع پَسک با افزایش میزان بستری، و وضعیت‌های زمینه‌ای مانند بیماری ریوی، آسم، و بیماری قلبی، سن، جنسیت زن، و تعداد علائم در هفته اول ارتباط مستقیم داشت. اما در این نوع مطالعات احتمال سوگیری وجود دارد.
یک مطالعه جدیدتر توسط همین محققین در شماره ۲۵ ژانویه مجله نیچر با شرکت ۲۱۵ نفر (۱۷۵ بیمار و ۴۰ فرد سالم) و به شکل ویزیت حضوری، پیگیری بیماران به مدت ۱ سال نشان داد تعیین الگوی ایمونوگلوبولین (IgM پایین یا IgG3 بالا) در کنار ویژگی‌های بالینی (سن و تعداد علائم) امکان شناسایی افراد پرخطر را فراهم می‌کند. همچنین در افرادی که IgM و IgG3 هر دو بالا باشد احتمال ابتلا به پَسک کاهش می‌یابد.
مطالعه دیگری در شماره ۲۴ ژانویه مجله Cell با شرکت ۳۰۹ بیمار نشان می‌دهد خطر پَسک با ابتلا به دیابت نوع ۲، بار ویروس (ویرمی) سارس-۲ و اپشتاین-بار، و اتوآنتی‌بادی‌ها ارتباط دارد.