پژوهشی که نتایج آن اخیراً در نشریه ی Proceedings of the National Academy of Sciences منتشر شد نشان می دهد واکنش مغز موسیقیدانها نسبت به موسیقی با مغز افراد عادی متفاوت است. در این پژوهش برای سنجش واکنش مغز داوطلبان از روش نوار مغناطیسی مغز (MEG) استفاده شد.
حداکثر توانایی واکنش مغز افراد عادی به موسیقی با ریتم یک نت در ثانیه است و به نت های کندتر واکنش نشان نمی دهد. اما مغز موسیقیدانها به ریتم های آهسته تر تا 0.7 نت در ثانیه هم واکنش نشان می دهد. یعنی توانایی افتراق فرکانس های مختلف و همراهی (entrainment) با آنها در این افراد بیشتر است. شاید نتایج فوق پاسخی به این پرسش باشد که چرا موسیقیدانها موسیقی های آرام، خلسه آور (ambient music) و یکنواخت را بهتر تحمل می کنند. یا چرا موسیقیدانها راحت تر با اصوات محیط سازگار می شوند و یک صدای خاص را در ازدحام جمعیت تشخیص می دهند.
مغز انسان به نت های پایین حساس تر است. به همین دلیل در بخش ریتم بسیاری از آهنگ ها در جهان از صداهای بم مانند طبل استفاده می شود. رقص و حرکات موزون در حین شنیدن موسیقی نیز جزء جدایی ناپذیر آن هستند و به نظر می رسد مشاهده ی این حرکات نیز نقش مهمی در همراهی و لذت از موسیقی دارد.
