اخیراً دو گروه از محققین در مجلات Science و Journal of Perinatology به معرفی روش‌های نوین تشخیص زایمان زودرس پرداخته‌اند. تولد زودرس جزو علل اصلی مرگ‌ومیر اطفال در جهان است. یکی از هر 10 نوزاد در ایالات متحده پیش از هفته 37 متولد می‌شود و این رقم پس از یک دهه کاهش، بین سال‌های 2014 تا 2016 بالاتر رفته است.
در روش اول از آزمایش ماده هسته‌ای سلول‌های جنین و جفت (cell-free RNA) در خون مادر استفاده شده است. این روش می‌تواند با دقت 75 تا 80 درصد پیش‌بینی کند کدام زن در خطر زایمان زودرس است. محققین امیدوارند با بررسی بیشتر بتواند دقت این روش را بالاتر ببرند.
در مطالعه دوم از 25 نشانگر زیستی (بیومارکر) مرتبط با پاسخ التهابی و رشد جفت، در کنار دو شاخص دموگرافیک (سن مادر و وضعیت اقتصادی) برای پیش‌بینی خطر زایمان زودرس استفاده شده است. این روش در زنان مبتلا و غیرمبتلا به پره-اکلامپسی قابل انجام است و می‌تواند با دقت حدود 80 درصد از هفته 15 بارداری، هم‌زمان با آزمایش سلامت جنین، خطر زایمان زودرس را پیش‌بینی کند. این محققین نیز امیدوارند بتوانند بیومارکری را شناسایی کنند که هم دقت تشخیص را افزایش دهد و هم ارزان‌قیمت باشد.
روش‌های فعلی تشخیص زایمان زودرس عمدتاً شامل اندازه‌گیری فیبرونکتین جنینی و طول سرویکس است. این آزمایش‌ها در موارد پرخطر 14 روز پیش از موعد مقرر زایمان انجام می‌شود و ارزش پیش‌بینی منفی آن‌ها بیشتر است. یعنی پیش‌بینی می‌کنند چه زنانی در خطر زایمان زودرس نیستند و نمی‌توانند بگویند در چه مواردی این خطر بیشتر است.
هدف دیگر این مطالعات، پاسخ به این پرسش است که “آیا در صورت تشخیص زودرس می‌توان روند زایمان پیش از موعد را متوقف کرد؟” به‌عنوان نمونه، آیا با اقدامات ساده‌ای مانند مصرف آسپیرین به مقدار اندک می‌توان پاسخ التهابی را کنترل کرد و فرآیند زایمان را به تعویق انداخت؟
