آکادمی جراحان ارتوپدی آمریکا، در ماه فوریه، توصیه هایی در زمینه ی درمان سندرم کانال کارپ ارائه کرد. مشخصه ی برجسته ی این توصیه ها، ارائه ی شواهد علمی مربوط به اعتبار هر توصیه یا عدم توصیه و درجه بندی این شواهد است.
– استفاده از MRI یا سونوگرافی برای تشخیص سندرم کانال کارپ، به صورت روتین، توصیه نمی شود.
– تشخیص بر اساس شرح حال کامل، چند مانور خاص در معاینه فیریکی، و چند آزمایش مانند سرعت هدایت عصبی استوار است.
– سندرم کانال کارپ ممکن است با آتروفی تنار (عضلات قاعده ی انگشت شست) همراه باشد و وجود آن به شدت به نفع تشخیص است. اما فقدان آتروفی تنار، تشخیص این سندرم را رد نمی کند.
– درمان شامل بی حرکت سازی، استروئید خوراکی تا تزریقی، و ژل موضعی بروفن (ketoprofen) است. مغناطیس درمانی (magnet therapy) توصیه نمی شود، زیرا ممکن است منجر به اختلالات خواب شود.
– جراحی برای آزادسازی رباط مچ دست توصیه می شود.
