گروهی از پژوهشگران در لندن با مقایسه بدن ورزشکاران المپیک دریافتند ویژگی های فیزیکی آنان در طی قرن گذشته دچار تغییرات فاحش شده است. قد دوندگان سرعت بلندتر شده است. بر اساس قوانین فیزیک، هر چه قد بلندتر باشد، مرکز ثقل بالاتر خواهد بود و دونده تمایل بیشتری به سمت جلو خواهد داشت. نقطه ثقل دونده های افریقایی 3 سانتیمتر بالاتر از اروپایی هاست و اغلب برنده های طلای دو سرعت المپیک افریقایی هستند. مشکل اصلی دوندگان ماراتن نیز حرارت داخلی بدن است و به همین دلیل وزن آنان طی سالها کاهش یافته است. طول اندام های وزنه برداران کاهش یافته است تا مجبور نباشند وزنه را تا ارتفاع بیشتری جابجا کنند و بدین ترتیب انرژی کمتری مصرف می شود. خروس وزن ها می توانند وزنه 3 برابر وزن خود را بلند کنند. وزنه ای که سنگین وزن ها بلند می کنند سنگین تر است ولی حداکثر 2 برابر وزن آنان است. پارو زدن نیاز به اندام های بلند دارد. میانگین قد پاروزن ها طی 80 سال گذشته 15 سانتیمتر بلندتر شده است. میانگین قد آسیایی ها کوتاه تر از اروپایی هاست و به همین دلیل اروپایی ها در رشته شنا حرف اول را می زنند. قهرمانان ژیمناستیک باید قادر باشند به سرعت بچرخند و تغییر جهت بدهند و به همین دلیل کمترین میزان چربی بدن در بین ورزشکاران مربوط به رشته ژیمناستیک است.
