تشخیص آنلاین پدیده ی جدیدی نیست اما علاوه بر عدم صحت در اغلب موارد قادر به دسته بندی مناسب بیماران (فوری- غیرفوری- خوددرمانی)هم نیست.
پژوهشگران انگلیسی در این پژوهش، که نتایج آن در ماه جولای در مجله ی پزشکی انگلستان چاپ شده، 23 سایت تشخیص آنلاین و رایگان انگلیسی زبان را با استفاده از شرح حال 45 بیمار تحت بررسی قرار دادند. در 15 مورد اقدامات اورژانسی لازم بود، در 15 مورد مراقبت غیراورژانسی منطقی به نظر می رسید و در 15 بیمار باقیمانده، خوددرمانی کافی بود.
به طور کلی تشخیص آنلاین در 34 درصد موارد صحیح بود ( از 5% برای MEDoctor تا 50% برای DocResponse). تشخیص صحیح در 58 درصد موارد جزو 20 تشخیص اول بود و در این مورد Isabel عملکرد بهتری داشت.
دسته بندی مناسب در 57 درصد موارد انجام گرفت. در مواردی که نیاز به اقدام اورژانسی بود، احتمال دسته بندی صحیح آنلاین بیشتر از مواردی بود که اقدام غیراورژانسی یا خوددرمانی کافی بود.
به نظر محققین، در حال حاضر، تشخیص و دسته بندی آنلاین بجای تشخیص و دسته بندی بالینی، معقولانه به نظر نمی رسد. اما برخی پزشکان ممکن است پس از مطالعه ی مقاله ی فوق به این نتیجه برسند که می توان در برخی موارد به بیماران توصیه کرد در صورت عدم دسترسی به پزشک، از تشخیص آنلاین کمک بگیرند.
برخی بیماران به دلیل کم رویی یا موارد مشابه با تشخیص آنلاین راحت تر هستند. یکی از سایت های تشخیص آنلاین به نام iTriage اعلام کرده هر سال 50 میلیون نفر کاربر از این سایت استفاده می کنند.. مطالعه ای در سال 1976 نشان داد افراد در مواردی مانند مصرف الکل با رایانه صادق تر هستند. در مطالعه ی دیگری در سال 1992 خانم های باردار مشکلات بیشتری را به رایانه در مقایسه با پزشک خود مطرح کردند. در مطالعات متعدد دیگر مشخص شده تشخیص بالینی توسط پزشک نیز ممکن است در بسیاری از موارد تحت تأثیر جنسیت، سن، نژاد، یا توانایی ابراز وجود بیمار قرار گیرد.
یک مطالعه توسط دولت انگلستان در سال 2012 نشان داد هزینه ی تشخیص آنلاین یک شصتم هزینه ی تشخیص چهره به چهره توسط پزشک است. به همین دلیل و دلایل دیگر، بسیاری از بیماران و همچنین سیاستمداران، گرایش فزاینده ای به سمت تشخیص آنلاین نشان می دهند.
با این حال چالش های بزرگی بر سر راه تشخیص آنلاین وجود دارد. صحت یک ابزار تشخیص آنلاین نمی تواند پاسخگوی همه ی نیازها و جنبه های خدمات بالینی باشد. به عنوان مثال، اغلب ابزارهای فوق برای شانه خالی کردن از مسئولیت قانونی، ریسک گریز طراحی شده اند تا احتمال شکست کاهش یابد. همچنین جنبه های روحی و عاطفی که بیماران در هنگام بیان مشکلات مختلف خود دارند، به سهولت قابل انتقال به رایانه نیست.