یکی از خوانندگان محترم سایت درباره آزمایش آنتی‌ترومبین پرسیده است.
بدن به طور طبیعی موادی تولید می‌کند که از لخته شدن خون جلوگیری می‌کنند. یکی از این مواد آنتی‌ترومبین است. آنتی‌ترومبین، ماده ضدانعقاد طبیعی در بدن است که فاکتور انعقادی شماره ۲ یعنی ترومبین و همچنین فاکتورهای شماره ۱۰ و ۱۱ را غیرفعال می‌کند. بنابراین وجود این ماده در بدن مفید است و افزایش آن معمولاً مشکلی ایجاد نمی‌کند. در برخی شرایط مانند افزایش هموگلوبین، بیلی‌روبین یا تری‌گلیسرید و نیز درمان با برخی داروها مانند مهارکننده‌های ترومبین، نتایج آزمایش آنتی‌ترومبین ممکن است اندکی بالاتر باشد.
پایین بودن نتیجه آزمایش آنتی‌ترومبین اهمیت بیشتری دارد و نشان می‌دهد احتمال لخته شدن خون افزایش یافته است. دو علت شایع این حالت وجود التهاب در رگ‌های خونی (فلبیت) و یا وجود لخته داخل رگ (آمبولی) است. کمبود خفیف آنتی‌ترومبین اغلب بدون علامت است ولی احتمالاً خطر ناباروری یا عوارض بارداری مانند سقط را افزایش می‌دهد. همه اعمال جراحی، به ویژه اعمال ارتوپدی، با خطر بروز عوارض پس از جراحی مانند لخته شدن خون در داخل عروق (ترومبوز) همراه هستند. این خطر در افرادی که به طور ارثی یا اکتسابی دچار درجاتی از کمبود آنتی‌ترومبین هستند افزایش می‌یابد.
نحوه گزارش تست آنتی‌ترومبین معمولاً به صورت درصد و مقدار نرمال آن ۸۰ تا ۱۳۰ است. نتیجه آزمایش افرادی که کمبود ارثی آنتی‌ترومبین دارند معمولاً بین ۴۰ تا ۶۰ درصد است. تشکیل لخته خون در اثر خونریزی حاد به هر علت، ضربه، سوختگی و شیمی‌درمانی ممکن است آنتی‌ترومبین را به‌طور موقت و اکتسابی کاهش دهد.
آزمایش باید حداقل چند هفته پس از بیماری حاد و حداقل ۳ تا ۶ هفته پس از توقف مصرف وارفارین یا هپارین انجام شود زیرا قبل از این زمان نتایج قابل اعتماد نخواهد بود. مصرف استروژن (مثلاً به شکل قرص ضدبارداری) از علل شایع کاهش آنتی‌ترومبین است. آسپیرین نیز قادر به ایجاد آثار آنتی‌ترومبین است. همچنین مقادیر آنتی‌ترومبین ممکن است در بارداری و بلافاصله پس از زایمان کاهش یابد. نتایج پایین باید با نمونه مجدد تأیید شود.