اخیراً انجمن غدد (Endocrine Society) با به‌روزرسانی توصیه‌های سال 2010 خود درباره درمان تستوسترون، به‌جای اصطلاح “کمبود آندروژن (androgen deficiency)” در عنوان این توصیه‌ها از “هیپوگنادیسم” استفاده کرده است. رئوس این توصیه‌ها در شماره ماه مه The Journal of Clinical Endocrinology & Metabolism به شرح زیر است:
– تشخیص هیپوگنادیسم در مردان براساس علائم و نشانه‌های کمبود تستوسترون و پایین بودن مستمر و قطعی تستوسترون خون استوار است. نشانه‌ها به دو دسته اختصاصی یا احتمالی (عمدتاً مرتبط با عملکرد جنسی) و غیراختصاصی (مانند کاهش انرژی) تقسیم شده است. آزمایش تستوسترون باید در دو نوبت مجزا، صبح و ناشتا انجام شود. معمولاً آزمایش تستوسترون تام برای تشخیص کافی است. آزمایش تستوسترون آزاد، تنها در موارد خاص توصیه می‌شود.
– در مردانی که دچار هیپوگنادیسم قطعی هستند، باید بین علل اولیه (بیضه) و ثانویه (هیپوتالاموس- هیپوفیز) افتراق داده شود.
– غربال‌گری مردان از نظر هیپوگنادیسم به‌صورت روتین توصیه نمی‌شود.
– تجویز تستوسترون به مردان سالمند (65 سال به بالا) که تستوسترون پایین دارند به‌صورت روتین توصیه نمی‌شود. در آنانی که نشانه‌های احتمالی کمبود تستوسترون با پایین بودن مداوم تستوسترون همراه باشد، درمان تستوسترون باید پس از مشاوره درباره فواید و خطرات احتمالی آن پیشنهاد شود. تنها فایده ثابت شده تستوسترون در این موارد، بهبود عملکرد جنسی در مردانی است که علائم مرتبط با عملکرد جنسی داشته باشند.