تأکید اصلی این توصیه‌ها که از سوی انجمن روانپزشکی آمریکا در شماره ژانویه American Journal of Psychiatry منتشر شده، بر لزوم درمان دارویی است.
– نالتروکسون و آکامپروسات بهعنوان خط اول درمان اختلال متوسط تا شدید مصرف الکل توصیه می‌شود. توپیرامات و گاباپنتین در مواردی توصیه می‌شود که داروهای خط اول مؤثر نباشد. دیسولفیرام بهعنوان داروی خط اول توصیه نمی‌شود و تجویز آن محدود به مواردی است که بیمار مایل به پرهیز مطلق باشد.
– اختلال مصرف الکل در ایالات متحده به‌شدت شایع بوده و شیوع آن در حال افزایش است. داروهای متعددی برای درمان این اختلال به تأیید اداره غذا و دارو رسیده ولی درمان همچنان به‌حد کافی انجام نمی‌شود.
– در این توصیه‌ها به فواید و مضرات هر یک از داروها پرداخته شده است. همچنین توصیه‌ها از نظر میزان قطعیت براساس نوع مطالعات انجام شده سطح‌بندی شده است.
– تجویز داروهای ضدافسردگی (به‌استثنای موارد ضروری مانند ابتلا به افسردگی هم‌زمان)، یا بنزودیازپین‌ها (به‌استثنای موارد ضروری مانند بروز علائم سندرم محرومیت حاد یا ابتلای هم‌زمان به اختلالات روانپزشکی که نیاز به بنزودیازپین دارند) برای درمان اختلال مصرف الکل توصیه نمی‌شود.
– درمان دارویی اختلال مصرف الکل در زنان باردار یا در دوران شیردهی توصیه نمی‌شود. تنها استثنای آن، درمان علائم سندرم محرومیت حاد با بنزودیازپین یا وجود بیماری هم‌زمانی است که نیاز به درمان دارویی داشته باشد.
– آکومپروسات در مبتلایان به اختلال عملکرد شدید کلیه توصیه نمی‌شود و در اختلال خفیف تا متوسط عملکرد کلیه جزو درمان‌های خط اول نیست.
– نالترکسون در مبتلایان به نارسایی کبد یا هپاتیت حاد توصیه نمی‌شود.
– نالتروکسون در افرادی که اپیوئید مصرف می‌کنند یا ممکن است نیاز به مصرف اپیوئید پیدا کنند، توصیه نمی‌شود ولی در افرادی که مایل هستند هم‌زمان اپیوئید و الکل را کنار بگذارند، داروی انتخابی است.
– شکل‌های مختلف مداخله رفتاری، درمان شناختی-رفتاری و درمان گروهی در کنار درمان دارویی توصیه می‌شود ولی باید توجه شود که طرفداران درمان‌های غیردارویی اغلب به بیماران توصیه می‌کنند که از مصرف داروها خودداری کنند و پزشکان باید نسبت به این معضل آگاه باشند.
