برنامه ی ملی فعالیت جسمانی (National Physical Activity Plan) ایالات متحده بر اساس این چشم انداز طراحی شده است که یک روز همه ی مردم این کشور از نظر جسمی فعال باشند و در محیطی زندگی، کار و بازی کنند که فعالیت جسمانی منظم را تشویق و از آن حمایت کند. رئوس این برنامه که اولین بار در سال 2010 توسط جمعی از انجمن های پزشکی، گروه های تناسب اندام و آژانس های فدرال تدوین شد و اخیراً نسخه ی 2016 آن هم منتشر شده، به شرح زیر است:
– سیستم های بهداشتی درمانی باید ارزیابی فعالیت جسمانی، و ارائه ی توصیه ها و مشوّق های مرتبط با آن را در اولویت قرار دهند. به عنوان مثال، فعالیت جسمانی باید به عنوان یکی از علائم حیاتی (چهار علامت حیاتی اصلی: دما، نبض یا ضربان قلب، فشار خون، تنفس) مورد توجه قرار گیرد و به طور منظم ارزیابی شود. در همه ی زمینه های بهداشت و درمان، باید از داده های فعالیت جسمانی به دست آمده از ابزارهای پوشیدنی و گوشی های هوشمند استفاده شود.
– سیستم های بهداشتی درمانی و انجمن های پزشکی باید فعالیت ناکافی، رخوت و رکود جسمی را به عنوان وضعیت های قابل درمان و قابل پیشگیری در نظر بگیرند. فعالیت جسمانی باید در دستورالعمل های بالینی گنجانده شود. گروه هایی از جمعیت که کمترین سطح فعالیت جسمی را دارند باید مورد بیشترین توجه قرار گیرند.
– سیستم ها باید با مشارکت آژانس های فدرال، مؤسسات عمومی و گرو ه های مذهبی، دسترسی به فعالیت جسمانی را برای همه ی شهروندان فراهم سازند.
– آموزش فعالیت جسمانی باید در برنامه ی آموزش پزشکی گنجانده شود.
