آسیب ناشی از مواد رادیواکتیو، رادیواکتیویته، تشعشعات اتمی، یا پرتوهای هسته‌ای (آلفا، بتا، گاما، ایکس، نوترون)، بستگی به نوع و مقدار اشعه دریافتی در واحد زمان دارد. در حال حاضر واحد اندازه‌گیری تشعشعات سیوِرت (Seivert) نام دارد ولی در سابق از واحد رِم (REM، Roentgen Equivalent for Man) استفاده می‌شد. هر سیوِرت معادل 100 رِم است.
اتمسفر کره زمین به طور طبیعی حاوی میزان پایه تشعشعات هسته‌ای است که در مناطق مختلف متفاوت است. مثلاً افرادی که در شهر رامسر زندگی می‌کنند هر سال حدود 200 هزارم رِم اشعه از اتمسفر دریافت می‌کنند. میزان اشعه دریافتی در خلبان‌ها و فضانوردان بیشتر است. تصویربرداری کامل دندان‌ها (پانورکس) حدود 40 هزارم رِم اشعه به شما می‌رساند.
اشعه آلفا و بتا به سهولت توسط کاغذ، لباس، و پوست متوقف می‌شوند. اشعه گاما بدترین نوع تابش هسته‌ای است و برای متوقف ساختن آن چندین سانتیمتر سرب یا حدود یک متر بتن لازم است. حداقل مقدار اشعه‌ای که باعث بیماری انسان می‌شود، حدود 25 رِم است. شانس مرگ به‌دنبال تماس ناگهانی با 350 رِم (3.5 سیوِرت) اشعه پس از 60 روز 50% است. هزار رِم اشعه در عرض حدود یک ساعت باعث مرگ می‌شود. پانصد رِم اشعه بلافاصله باعث تهوع و استفراغ می‌شود ولی تا روز بعد احتمالاً حال عمومی بیمار بهبود می‌یابد. فرد در این مرحله در واقع یک مرده متحرک (walking dead) است، زیرا حداکثر تا 2 هفته زنده می‌ماند.
هر 20 رِم اشعه شانس ابتلا به سرطان را یک درصد افزایش می‌دهد.