این مطالعه از شماره آگوست Am J Respir Crit Care Med به بررسی نقش آزمایش تنفس در تشخیص بیماری انسدادی مزمن ریه (COPD) پرداخته است. در بیمارانی که با نشانه‌های تی‌پیک تنفسی و شرح‌حال تماس با سموم استنشاقی مراجعه کرده‌اند، COPD بر اساس مشاهده انسداد ثابت جریان هوا در اسپیرومتری (نسبت FEV1 به FVC کمتر از 0.7) تشخیص داده می‌شود و معمولاً بررسی بیشتری انجام نمی‌شود.
در این مطالعه، نتایج اسپیرومتری سریال در 7 هزار بیمار مبتلا به COPD خفیف تا متوسط مورد بازبینی قرار گرفت. در فاصله زمانی 5 سال، در حدود 13 تا 27 درصد از بیماران، انسداد ثابت بر اساس معیار اسپیرومتری، دیگر وجود نداشت (نقض تشخیص). در حدود 6 تا 20 درصد بیماران نیز، نتایج اسپیرومتری سالیانه بین نرمال و انسدادی متغیر بود. بیشترین احتمال نقض تشخیص در بیمارانی دیده می‌شود که سیگار را ترک می‌کنند. بیشترین موارد نتایج متغیر در بیمارانی گزارش می‌شود که انسداد پایه خفیف دارند.
بیش از 95% مبتلایان به COPD با نسبت FEV1:FVC کمتر از 0.65 پس از 5 سال، معیار تشخیصی COPD را حفظ می‌کنند، ولی در مبتلایان به COPD خفیف (GOLD stage 1، FEV1≥80% predicted) توصیه می‌شود به یک نوبت اسپیرومتری اکتفا نشود. به‌ویژه در مبتلایان به عفونت‌های تنفسی حاد ویروسی، باید از مطرح کردن تشخیص COPD خودداری شود. در موارد انسداد متوسط، اسپیرومتری پس از یک سال باید تکرار شود، زیرا در 25% موارد، تشخیص COPD در اسپیرومتری مجدد نقض می‌شود.
