فیبرینوژن، پروتئینی است که توسط کبد ساخته می شود. نام دیگر آن فاکتور یک (factor I) انعقادی است و نقش مهمی در لخته شدن خون دارد. کمبود ارثی یا اکتسابی فیبرینوژن باعث اختلال در لخته شدن خون و افزایش خطر خونریزی می شود. در برخی شرایط نیز افزایش فیبرینوژن برای بدن مشکل ساز می شود.
کمبود وراثتی فیبرینوژن نادر است. شایعترین علت کمبود فیبرینوژن، فعال شدن بی رویه مسیر انعقادی است که در بیماران مبتلا به تروما، شوک، واکنش های ازدیاد حساسیت یا عفونت منتشر روی می دهد و در نهایت منجر به انعقاد منتشر داخل عروقی (disseminated intravascular coagulation [DIC]) و فیبرینولیز می شود. سایر علل کمبود فیبرینوژن عبارتند از بیماری پیشرفته ی کبدی، درمان با داروهای فیبرینولیتیک (مانند استرپتوکیناز، اروکیناز، و فعال کننده ی پلاسمینوژن بافتی [tissue plasminogen activator]) و L-asparaginase (داروی شیمی درمانی سرطان). در حدود 20% مادران بارداری که جفت آنها جدا می شود (دکولمان یا placental abruption [abruptio placentae]) دچار اختلال انعقادی به شکل کاهش فیبرینوژن هستند.
اختلالات عملکرد فیبرینوژن یا دیس فیبرینوژنمی (dysfibrinogenemia) معمولاً بدون علامت هستند.
فیبرینوژن یک عامل واکنشگر فاز حاد (acute phase reactant) است و در التهاب افزایش می یابد. علل دیگر افزایش فیبرینوژن عبارتند از سندرم نفروتیک، بارداری، و درمان با استروژن. افزایش طولانی مدت فیبرینوژن به عنوان یک ریسک فاکتور بیماری قلبی عروقی مطرح شده است.
محدوده ی مرجع فیبرینوژن در آقایان 200 تا 375 میلی گرم بر دسی لیتر و در خانمها 200 تا 430 میلی گرم بر دسی لیتر است.