کینوآ گیاهی است که به خاطر دانه‌های خوراکی‌اش کاشته می‌شود. جزو غلات نیست و به خانواده اسفناج شباهت دارد. برگ آن به عنوان سبزی خوردن مصرف می شود. دانه کینوآ سرشار از اسیدهای آمینه مانند لیزین و حاوی مقدار زیادی کلسیم، فسفر، منیزیم، آهن و فیبر غذایی است. فاقد گلوتن است و برای مبتلایان به سلیاک و بیماریهای مشابه مشکلی ایجاد نمی کند. نسبت پروتئین به کالری در کینوآ بیشتر از برنج، سیب زمینی، جو و ارزن است. به همین دلیل کینوآ یک اَبَرغذا (superfood) نامیده شده است. حتی سازمان هوا و فضای ملی آمریکا (ناسا) آن را به عنوان یک منبع غذایی بالقوه برای سفرهای فضایی اعلام کرده است.
این گیاه هزاران سال است در کوهپایه های آند در آمریکای لاتین می‌روید و نحوه طبخ دانه‌های آن شبیه برنج است. محصولات مشابه— ذرت، سیب زمینی، برنج، گندم و حتی سورگوم (ذرت خوشه ای)— جهانی شدند ولی کینوآ در آند ماند.
در حال حاضر برخی کشاورزان در آمریکا روی کینوآ سرمایه گذاری کرده اند و این گیاه با حمایت سازمان غذا و کشاورزی ملل متحد (فائو) حتی در مناطقی از بام دنیا (تبت) در آسیای مرکزی، تاجیکستان، و قرقیزستان نیز کشت شده است. فائو تلاش می کند ارزش غذایی و توانایی رشد کینوآ در آب و هوای شور و خشک را به همگان بشناساند. هدف اصلی فائو این است که کینوآ به عنوان یک غذا توسط ساکنین محلی پذیرفته شود.
بیشتر خاک قرقیزستان و تاجیکستان برای کشاورزی مناسب نیست و این کشورها وارد کننده عمده غذا محسوب می شوند. کینوآ با شرایط سخت آب و هوایی سازگار است و ارزش غذایی بالایی دارد. آزمایش کشت کینوآ در امارات متحد عربی نیز که خاک به شدت شوری دارد در حال انجام است.