– باوجود محدودتر شدن بیماری در اروپا، بروز سالانه آن در آمریکا تقریباً ثابت مانده و هر سال حدود نیم میلیون آمریکایی به این عفونت مبتلا می‌شوند.
– مصرف فلوروکینولون‌ها، سفالوسپورین‌ها و کلیندامایسین با تغییر میکروبیوم روده باعث افزایش استعداد ابتلا به CDI می‌شود و اولین اقدام درمانی، قطع این داروها است.
– استفاده از آزمایش تقویت اسید نوکلئیک (NAAT) برای تشخیص CDI که در حال حاضر در بیش از 70% آزمایشگاه‌های بیمارستانی انجام می‌شود، باید محدودتر شود. این آزمایش براساس الگوریتم جدید تنها در موارد بیماری تازه‌آغازشده در بیمارانی که سابقه مصرف مسهل نداشته و طی 24 ساعت اخیر سه‌بار یا بیشتر دفع مدفوع شل داشته باشند توصیه می‌شود. درغیراین‌صورت، گام اول، انجام آزمایش گلوتامات دهیدروژناز (GDH) است و اگر این آزمایش منفی باشد، آزمایش ایمونواَسی آنتی‌ژن باید انجام شود و اگر این آزمایش هم منفی باشد، NAAT توصیه می‌شود.
– درمان خط اول، وانکومایسین یا فیداکسومیسین (به‌جای مترونیدازول) است.
– در صورت محدودیت یا عدم دسترسی به داروهای خط اول، مترونیدازول (البته در موارد خفیف یا متوسط) قابل قبول است.
– داروی خط اول در کودکان، مترونیدازول است.
– آزمایش CDI در اطفال زیر یک سال مبتلا به اسهال توصیه نمی‌شود، زیرا این باکتری در 65% شیرخواران سالم جزو فلور نرمال روده است. این رقم در بزرگسالان به 3% می‌رسد.
– درمان پیوند میکروبیوم مدفوع (FMT) در افرادی که دو بار یا بیشتر به CDI مبتلا شوند و به درمان آنتی‌بیوتیک پاسخ ندهند، توصیه می‌شود.
– در دستورالعمل جدید به پروبیوتیک‌ها اشاره شده و مصرف آن‌ها بی‌ضرر است ولی به‌طور مشخص توصیه‌ای درباره مصرف پروبیوتیک در CDI ارائه نشده است.
– بیماران باید ایزوله شوند و پزشکان و پرسنل درمانی در برخورد با این بیماران باید از دستکش و گان استفاده کنند.