دکتر آلن لویتون (چپ)، دکتر هربرت نیدلمن، و دکتر دیوید بلینگر (راست) در مراسم اهدای جایزه بنیاد چارلز ا. دانا در سال ۱۹۸۹. این جایزه به پاس تحقیقات نیدلمن در زمینه مسمومیت سرب، به وی اهدا شد (سپاس از دیوید بلینگر بابت عکس.)
ماریل سگارا، گزارشگر و خبرنگار چندین شبکه رادیویی و تلویزیونی در آمریکاست. او که بیشتر به معضلات زندگی شهری و موضوعات مرتبط با دانش و سلامت می‌پردازد، دانش آموخته زبان انگلیسی با گرایش علوم سیاسی از دانشگاه براون است.
سال ۱۹۵۷ بود. دکتر هربرت نیدلمن در راه بیمارستان کودکان فیلادلفیا بود تا کودک ۳ ساله‌ای را ببیند. این اولین مورد مسمومیت سرب است که تاکنون دیده است. وقتی می‌رسد، دخترک در وضعیت خوبی به سر نمی‌برد.
لیدیا دِنوُرث، که کتابی درباره نیدلمن به نام واقعیت مسموم نوشته است، می‌گوید، “دخترک خواب آلود و تقریباً در اغما بود.” نیدلمن الزایمر دارد و نتوانستم با او مصاحبه کنم.
نیدلمن دخترک را با تشخیص مسمومیت سرب درمان می‌کند و حال او کم‌کم بهتر می‌شود. او با مادر کودک صحبت می‌کند و می‌گوید حال بچه‌اش خوب است اما احتمالاً از طریق رنگ یا گرد و غبار منزل مسموم شده و باید خانه‌شان را عوض کنند.
دنورث می‌گوید، “مادر به او نگاه کرد و گفت، خوب، کجا برم؟ او پول نداشت. یک مادر تنها بود و مانند این بود که ناگهان پرده‌ای از جلوی چشمان نیدلمن کنار برود.”
این بیمار برای نیدلمن در حکم آغاز یک عمر مبارزه بود. او در ادامه این راه توانست به کشف بزرگی نایل شود که نگرش ما درباره خطرات سرب را تغییر داد. اما البته همه چیز را تغییر نداد.
پیش از آن، وقتی نیدلمن یک دکتر تازه کار بود، سرب در همه جا بود: رنگ، لوله کشی، اسباب‌بازی و بنزین.
فکر سرب نیدلمن را رها نمی‌کرد.
در واقع، بسیاری او را با مبارزه با انواع بی گ‌عدالتی‌های ریز و درشت می‌شناسند. پسرش جاش نیدلمن داستانی از یک سفر خانوادگی با قایق از زمان کودکی خود نقل می‌کند. او و پدرش در حال پارو زدن در طول رودخانه‌ای بودند که با گروهی نوجوان روبرو می‌شوند که نشسته و در حال سیگار کشیدن بودند.
جاش می‌گوید، “از اون گروه‌هایی بود که من الان فکر می‌کنم به عنوان یه آدم بزرگ، سعی می‌کنم ازشون فاصله بگیرم. اونا داشتن به یه اردک که داخل رودخونه در حال شنا بود سنگ پرتاب می‌کردن.”
نیدلمن واقعاً عصبانی شد. شروع به داد و فریاد کرد و گفت “کاری با اون اردک نداشته باشین!”
نوجوان‌ها چنان جا خورده بودند که متوقف شدند.
جاش می‌گوید، “وقتی می‌دید چیزی درست نیست، اصلاً نمی‌تونست خودش رو کنار بکشه.”
همین قضیه در مورد سرب هم اتفاق افتاد. نیدلمن می‌خواست بفهمد آیا مقادیر اندک سرب که کودکان هر روز با آن تماس دارند، قادر به آسیب زدن به مغز آنان است. او مطالعه‌ای با استفاده از دندان‌ها ی شیری خردسالان انجام داد تا سطح سرب را اندازه‌گیری کند.
این مطالعه که در سال ۱۹۷۸ منتشر شد نشان داد “کودکانی که سرب دندان بیشتری داشتند، بدون هیچ‌گونه سابقه‌ای از اختلالات مرتبط با سرب، ضریب هوشی‌شان پایین‌تر بود، و عملکرد بدتری از نظر تکلم و دقت داشتند.” نیدلمن این توضیحات را سال‌ها بعد در مستندی به کارگردانی بیل مویر ارائه کرد که از شبکه پی‌بی‌اس پخش شد.
این یافته‌ها بحث‌برانگیز بود. منتقدین، شامل شرکت‌های تولید کننده محصولات سربی، مدعی بودند این چیزها ممکن است ناشی از عوامل دیگر—مانند شرایط خانوادگی و آموزش— باشد.
پیشتر دولت فدرال حذف سرب از بنزین را آغاز کرده بود و این رویه تا حدودی به دلیل تحقیقات نیدلمن در دهه ی ۱۹۸۰ سرعت بیشتری یافت. سپس طرحی برای حذف کامل سرب ارائه شد.
نیدلمن در سال ۱۹۹۱ در حمایت از تصویب قانونی برای این منظور در کنگره سخنرانی کرد. او گفت، “همه بجز صنعت سرب و سخنگویان آن اتفاق نظر دارند که سرب، حتی در مقادیر بسیار اندک، به شدت سمّی است.”
هدف این بود که سرب به طور کامل از خانه‌ها حذف شود. اما صاحبان املاک و دلالان معاملات ملکی مقاومت می‌کردند. قانون تصویب نشد.
اما یک سال بعد، کنگره قانون کاهش آلودگی سرب ناشی از رنگ‌های حاوی سرب در منازل مسکونی را تصویب کرد که صاحبان املاک را موظف می‌کرد خطرات ناشی از رنگ‌های حاوی سرب را به اطلاع ساکنین برسانند. اجرای این قانون ساده نبود.
در همین حال، برخی دانشمندان که توسط صنعت سرب اجیر شده بودند، نیدلمن را متهم کردند که داده‌های تحقیقات خود را دستکاری کرده تا ادعای خود را ثابت کند.
نیدلمن در مستند پی‌بی‌اس، این اتهام را به یک حکم اعدام حرفه‌ای تشبیه می‌کند. او می‌گوید، “اتهام سوء‌رفتار علمی به مفهوم اخراج از حرفه پزشکی بود. شهرت شما لکه‌دار می‌شد. کارِتون تموم بود.”
دانشگاه پیتزبورگ که نیدلمن در آنجا کار می‌کرد، یک سال تحقیق کرد و هیچ سوء‌رفتار علمی پیدا نکرد. دانشگاه اعلام کرد برخی روش‌ها در مطالعه نیدلمن به درستی مشخص نیست اما این موضوع هیچ تأثیری در نتایج مطالعه نداشته است.
امروز بر اساس داده‌های مرکز ملی آمار سلامت، مقدار سرب در خون کودکان نسبت به دهه ی ۱۹۷۰، زمانی که اولین مقاله نیدلمن منتشر شد، ۹۰ درصد کاهش یافته است. اما بسیاری از کودکان هنوز در معرض آلودگی سرب هستند و به نظر دانشمندان، هیچ مقداری از سرب در خون بی‌خطر نیست.
لیدیا دنورث می‌گوید نیدلمن همیشه معتقد بود جامعه به حد کافی تلاش نکرده است. به نظر او “موضوع عادی شده. فکر می‌کنیم مسئله رو حل کردیم. هیچ وقت نخواستیم واقعاً حلش کنیم.”
به‌همین‌دلیل، با وجود همه تغییراتی که روی داده است، هنوز برخی کودکان با مشکل سرب به دکترها مراجعه می‌کنند. و مانند نیدلمن وقتی ۵۰ سال داشت، کارهای محدودی از دست دکتر ساخته است.