استاندارد مراقبت از مبتلایان به اختلال مصرف مواد مخدر بر درمان طولانی‌مدت اعتیاد با استفاده از دارو استوار است. رؤوس این دستورالعمل که از سوی CRISM وابسته به انستیتو تحقیقات سلامت کانادا (CIHR) در شماره مارس Canadian Medical Association Journal منتشر شده، به شرح زیر است:
– درمان آگونیست اپیوئید با بوپرنورفین- نالوکسان را در صورت امکان شروع کنید.
– اگر بیماران به بوپرنورفین- نالوکسان پاسخ خوبی ندهند، متادون را شروع کنید.
– در مواردی که بوپرنورفین- نالوکسان درمان ارجح نباشد، از متادون به عنوان درمان خط اول استفاده کنید.
– در صورت منع مصرف یا بی‌تأثیر بودن هر دو داروی بوپرنورفین- نالوکسان و متادون، می‌توانید از مورفین خوراکی آهسته‌رهش استفاده کنید.
– درمان محرومت به‌تنهایی—یعنی سم‌زدایی بدون انتقال بلافاصله بیمار به درمان طولانی‌مدت اعتیاد—توصیه نمی‌شود.
– مداخله روانی‌اجتماعی باید به‌صورت روتین پیشنهاد شود ولی نباید الزام‌آور باشد.
– در صورت موفقیت در توقف مصرف اپیوئید، نالترکسون خوراکی را نیز به عنوان داروی کمکی می‌توان در نظر گرفت.
– پیش از این و طی دهه اخیر، دو دستورالعمل دیگر در زمینه درمان اختلال مصرف مواد توسط انجمن طب اعتیاد آمریکا (American Society of Addiction Medicine) و سازمان سلامت جهانی (World Health Organization) منتشر شده است. مشخصه کلیدی توصیه‌های کمیته تحقیقات ملی کانادا این است که گزینه‌های درمان، اجزای به‌هم پیوسته‌ای از یک طیف است.
– تفاوت عمده این توصیه‌ها با آمریکا این است که به نالترکسون آهسته‌رهش تزریقی اشاره نشده است. همچنین تجویز مورفین خوراکی در آمریکا ممنوع است. در ماه گذشته، مطالعه‌ای در مجله Pediatrics نشان داد که موارد بستری شدن اطفال در بخش مراقبت‌های ویژه (PICU) در رابطه با اختلالات مصرف اپیوئید طی 10 سال اخیر حدود 50% افزایش یافته است.