مرگ و میر ناشی از سوء مصرف مواد مخدر در ایالات متحده در طی 15 سال اخیر به شدت افزایش یافته است. تلاش برای درمان درد منجر به افزایش چهار برابری مصرف داروهای شبه تریاک (اپیوئیدها) و اپیدمی اعتیاد به این داروها و در نهایت زیاده روی یا بیش مصرف (overdose) و مرگ شده است. این پدیده در حال حاضر به سمت مصرف هروئین و فنتانیل نیز در حال گسترش است.
مرکز کنترل بیماریهای ایالات متحده (CDC) در ماه مارس سال جاری 12 توصیه ی جدید درباره ی تجویز داروهای مخدر در بیماران غیرسرطانی که نیاز به تسکین طولانی درد پیدا می کنند ارائه کرد. مجله ی پزشکی نیوانگلند (NEJM) در شماره ی مارس خود، رئوس این توصیه ها را مرور کرده است:
– در موارد درد مزمن، غیر از بیماران مبتلا به سرطان و سایر بیماران مرحله ی انتهایی که امید به علاج آنان نیست و تحت درمان تسکینی (palliative care) قرار دارند، اولین گزینه ی درمان باید غیردارویی و غیراپیوئید باشد. اپیوئیدها تنها در مواردی یک گزینه محسوب می شوند که فواید تجویز آنها از نظر تسکین درد و بهبود عملکرد بیمار بیشتر از خطرات بالقوه ی آن باشد.
– در بیمارانی که درمان اپیوئید آغاز می شود باید از فرآورده های تند-رهش (immediate-release) با کمترین مقدار مؤثر استفاده شود. استفاده از اپیوئیدهای آهسته-رهش و طولانی-اثر (extended-release/long-acting) توصیه نمی شود.
– در هنگام افزایش مقدار تجویز شده به دوزاژ روزانه ی 50 میلی گرم معادل مورفین (morphine milligram equivalents [MME]) یا بیشتر از آن باید فواید و خطرات در مورد هر بیمار دوباره ارزیابی شود. باید از دوزاژ روزانه 90 MME یا بیشتر اجتناب شود و یا پزشک برای چنین مواردی دلیل موجه بالینی داشته باشد.
– در موارد درد حاد، اغلب تجویز اپیوئید برای 3 روز یا کمتر کافی است. بیش از یک هفته به ندرت لازم است.
– پزشکان باید به فواصل منظم عوامل خطرساز عوارض مرتبط با اپیوئید (مانند سابقه ی بیش مصرف یا اختلال مصرف مواد) را ارزیابی کرده و در بیماران پرخطر، پیشنهاد مصرف نالوکسان را در نظر بگیرند.
– از تجویز هم زمان اپیوئیدها و بنزودیازپین ها باید اجتناب شود.