رئوس این توصیه‌ها که با تأکید بر نقش هموگلوبین A1c از سوی اداره بازنشستگان نیروهای مسلح و وزارت دفاع ایالات متحده در شماره اکتبر Ann Intern Med منتشر شده به شرح زیر است:
– درمان در همه بیماران باید با تصمیم‌گیری مشترک بیمار و پزشک و به‌طور عمده بر اساس آموزش مدیریت بیماری توسط خود بیمار و ارتباط تلفنی یا اینترنتی با پزشک انجام شود.
– در افرادی که هموگلوبین A1c بین 6.5 تا 6.9 درصد دارند، تشخیص دیابت باید با آزمایش گلوکز ناشتا ثابت شود (126 یا بالاتر).
– محدوده هدف هموگلوبین A1c باید به صورت یک طیف و نه یک عدد و براساس خطر بروز عوارض میکروواسکولار یا وجود و شدت آن، بی‌خطر بودن کنترل گلیسمیک (اجتناب از هیپوگلیسمی)، وجود و شدت وضعیت‌های مرضی هم‌زمان، امید به زندگی، اولویت‌های شخصی بیمار و عوامل اجتماعی، در هر بیمار تعریف شود.
– در بیمارانی که دچار عوارض میکروواسکولار نباشند یا این عوارض خفیف و امید به زندگی بیش از 10 سال باشد، محدوده هدف هموگلوبین A1c 6 تا 7 درصد است.
– در صورت وجود عوارض میکروواسکولار یا ماکروواسکولار واضح، وضعیت‌های مرضی هم‌زمان، یا امید به زندگی 5 تا 10 سال باشد، محدوده هدف هموگلوبین A1c 7 تا 8.5 درصد است.
– در موارد پیشرفته عوارض میکروواسکولار یا ماکروواسکولار، وضعیت‌های مرضی شدید هم‌زمان، افرادی که توان مدیریت دیابت خود را ندارند (مانند اختلال ذهنی، معلولیت، عدم امنیت غذایی، فقدان حمایت اجتماعی) و امید به زندگی کمتر از 5 سال، محدوده هدف هموگلوبین A1c 8 تا 9 درصد است.
– هدف از رژیم غذایی، محدود ساختن مصرف کربوهیدرات به 14 تا 45 درصد کالری روزانه و تشویق به مصرف غذاهایی است که شاخص گلیسمیک پایین دارند.
– متفورمین خط اول درمان دارویی است. داروی دوم باید از یک گروه دارویی متفاوت انتخاب شود.
– در بیماران بستری در ICU یا مبتلایان به سکته قلبی، محدوده هدف گلوکز خون 110 تا 180 است.
– در بیماران بستری در سایر بخش‌ها، درمان انسولین شامل ترکیبی از انسولین طولانی‌اثر و کوتاه‌اثر است و هیچ محدوده‌ای برای گلوکز هدف تعریف نشده است. کنترل گلیسمیک در بیماران بستری، همواره با چالش هیپوگلیسمی همراه است.