انجمن گوارش انگلستان و سازمان گوارش جهانی (World Gastroenterology Organization) در شماره آوریل مجله Gut ویرایش تازه دستورالعمل نحوه برخورد با اسهال مزمن را منتشر کرده است. رئوس توصیه‌ها و تغییرات آن نسبت به ویرایش پیشین (2003) به شرح زیر است:
– اولین گام در برخورد با بیمار مبتلا به اسهال مزمن، اخذ شرح حال دقیق و آزمایش خون و مدفوع برای رد احتمال کم‌خونی، بیماری سلیاک، و التهاب و کمک به تمرکز تشخیصی بیشتر است.
– سندرم روده تحریک‌پذیر نیاز به تشخیص قطعی دارد.
– تصمیم‌گیری درباره ضرورت انجام آزمایش ایمونوشیمیایی مدفوع، کالپروتکتین مدفوع، و کولونوسکوپی باید براساس سن بیمار انجام شود.
– آزمایش خون و مدفوع برای رد سوءجذب و عفونت‌های رایج به‌ویژه در سالمندان و مبتلایان به اختلال ایمنی توصیه می‌شود.
– اسهال اسید صفراوی (bile acid diarrhea) باید به‌جای درمان تجربی، با آزمایش تشخیص داده شود.
– برای تشخیص کولیت میکروسکوپی، انجام کولونوسکوپی و بیوپسی کولون راست و چپ، ولی نه رکتوم، توصیه می‌شود.
– برای ارزیابی سوءجذب لاکتوز، تست تنفس یا محرومیت لاکتوز توصیه می‌شود.
– برای ارزیابی اختلالات ساختاری روده کوچک، به‌جای سی‌تی‌اسکن یا باریم‌انما، انجام ام‌آر‌انتروگرافی (MRE) یا ویدئو کپسول انتروسکوپی (VCE) توصیه می‌شود.
– برای ارزیابی سوءجذب چربی، به‌جای آزمایش PABA، آزمایش الاستاز مدفوع توصیه می‌شود.
– برای ارزیابی پانکراتیت مزمن، به‌جای سی‌تی‌اسکن، انجام ام‌آرآی ((MR cholangiopancreatography) توصیه می‌شود.
– برای تشخیص رشد مفرط باکتری روده کوچک (small intestinal bacterial overgrowth)، به‌جای آزمایش تنفسی، انجام درمان تجربی با آنتی‌بیوتیک توصیه می‌شود.
– ارزیابی از نظر تومورهای مترشحه هورمون تنها پس از رد علل دیگر اسهال مزمن توصیه می‌شود.