برخی رؤوس این دستورالعمل که توسط شبکه جامع ملی سرطان در شماره ژانویه Journal of the National Comprehensive Cancer Network منتشر شده، به شرح زیر است:
– پاپ‌اسمیر و بیوپسی سرویکس معمولاً برای تشخیص دقیق سرطان کافی است. بیوپسی مخروطی (conization) در مواردی توصیه می‌شود که بیوپسی معمولی برای تعیین تهاجم کافی نباشد یا نشان‌دهنده سرطان ریزمهاجم (microinvasive) باشد.
– بررسی‌ها در مبتلایان به سرطان سرویکس شامل CBC، آزمایش‌های عملکرد کبد و کلیه، رادیوگرافی سینه، سی‌تی، یا PET/CT و در صورت لزوم امآرآی (مثلاً برای رد گرفتاری عمقی اندوسرویکس) است.
– سیستوسکوپی و پروکتوسکوپی تنها در صورتی توصیه می‌شود که شک به گرفتاری مثانه یا رکتوم مطرح باشد.
– تصمیم‌گیری درمانی عمدتاً براساس مرحله (stage) سرطان با توجه به ویژگی‌های تومور اولیه (بزرگترین قطر، تهاجم به استرومای سرویکس، و گسترش ناحیه‌ای) و متاستاز دوردست صورت می‌گیرد. امآرآی بخشی از طرح معمول مرحله‌بندی سرطان سرویکس نیست ولی می‌تواند در مواردی که هدف حفظ باروری باشد، به تصمیم‌گیری کمک کند. همچنین PET/CT برای رد متاستاز مفید است.
– درمان اصلی سرطان سرویکس در مراحل ابتدایی شامل جراحی یا رتودرمانی است. درمان محافظه‌کارانه با هدف حفظ باروری شامل کونیزاسیون با یا بدون برداشتن گره‌های لنفی، در موارد انتخابی و پس از بررسی کامل جنبه‌های مختلف خطرات مادری و جنینی قابل انجام است
– پیش‌آگهی درمان و بقا به‌دنبال هیسترکتومی با جراحی باز بهتر از جراحی لاپاراسکوپیک است.