برخی رؤوس این دستورالعمل که نسخه به‌روزشده (2019) آن از سوی انجمن بیماری‌های عفونی آمریکا (IDSA) در شماره دسامبر مجله Clin Infect Dis منتشر شده به شرح زیر است:
– آزمایش آنفلوانزا در بیماران سرپایی در فصل فعالیت آنفلوانزا و در موارد پرخطر (علائم آنفلوانزا در زمینه اختلال ایمنی، ذات‌الریه، شروع حاد علائم تنفسی با یا بدون تب، تشدید اختلال طبی مزمن) که تشخیص می‌تواند بر تصمیم‌‌گیری درباره نحوه درمان تأثیر بگذارد، توصیه می‌شود.
– آزمایش آنفلوانزا در فصل فعالیت آنفلوانزا در هنگام پذیرش همه بیمارانی که باید به‌دلیل کسالت حاد تنفسی (شامل ذات‌الریه با یا بدون تب)، تشدید بیماری قلبی‌ریوی مزمن، اختلال تنفسی حاد (با یا بدون تب) در زمینه اختلال ایمنی یا خطر بالای وقوع عوارض آنفلوانزا بستری شوند، توصیه می‌شود.
– آزمایش آنفلوانزا در همه بیماران بستری در بیمارستان که در فصل فعالیت آنفلوانزا دچار مشکلات تنفسی حاد (با یا بدون تب) می‌شوند، توصیه می‌شود.
– در زمان‌های غیر از فصل فعالیت آنفلوانزا، آزمایش آنفلوانزا در موارد فوق مشروط به وجود سابقه تماس با فردی که تشخیص آنفلوانزا در وی قطعی شده یا سابقه مسافرت به منطقه‌ای است که فعالیت آنفلوانزا در آن‌جا گزارش شده است.
– نمونه ارجح برای آزمایش آنفلوانزا ترشحات نازوفارنکس است که باید ترجیحاً در طی 4 روز ابتدای شروع علائم گرفته شود. در صورت عدم دسترسی به نمونه ترشحات نازوفارنکس، سواب گلو و بینی نیز قابل قبول است. سواب‌های پُررِشته (flocked) به‌دلیل استفاده از الیاف خاصی که قدرت جذب بالایی برای سلول و ارگانیسم دارند، بهتر از سواب‌های معمولی هستند.
– جمع‌آوری نمونه غیرتنفسی، نمونه خون یا سرم در آنفلوانزای فصلی توصیه نمی‌شود.
– در نمونه‌های سرپایی، آزمایش مولکولی سریع (rapid molecular assays) بر پایه روش‌های تقویت اسید نوکلئیک، به سایر روش‌های سریع تشخیص آنقلوانزا ترجیح داده می‌شود.
– در بیماران بستری در بیمارستان، RT-PCR یا سایر تست‌های مولکولی ارجح هستند. در بیمارانی که اختلال ایمنی دارند آزمایش پانل تشخیصی پاتوژن‌های تنفسی شامل آنفلوانزا (multiplex RT-PCR) توصیه می‌شود.
– نتایج منفی آزمایش ایمونوفلورسانس و سایر تست‌های آنفلوانزا در بیماران بستری باید با روش‌های مولکولی حساس‌تر مانند RT-PCR تأیید شود.
– کشت ویروس برای تشخیص اولیه آنفلوانزا توصیه نمی‌شود.
– سرولوژی برای تشخیص آنفلوانزا توصیه نمی‌شود.
– در موارد زیر درمان آنفلوانزا در اطفال و بالغین به‌محض شک به تشخیص، بدون توجه به سابقه واکسیناسیونآنفلوانزا، باید با داروهای ضدویروسی آغاز شود: بیمارانی که با شک به تشخیص آنفلوانزا بستری شوند؛ بیماران سرپایی با بیماری شدید یا پیشرونده؛ اطفال زیر 2 سال و سالمندان 65 سال به بالا؛ زنان باردار و 2 هفته اول پس از زایمان.
– افراد زیر پرخطر نیستند ولی بهتر است درمان ضدویروسی را در آنان آغاز کرد: بیماران سرپایی که 2 روز یا کمتر از آغاز علائم آنان می‌گذرد؛ بیماران سرپایی که در منزل خود در تماس با افراد پرخطر از نظر عوارض آنفلوانزا هستند؛ بیماران سرپایی که به‌دلیل شغل خود در تماس با افراد پرخطر از نظر آنفلوانزا هستند مانند پرسنل بیمارستان‌ها یا مراکز مراقبت از سالمندان.
– رژیم دارویی ارجح شامل یکی از مهارکننده‌های نورامینیداز (اوسلتامی‌ویر [تامی‌فلو] خوراکی، زانامی‌ویر استنشاقی، یا پرامی‌ویر داخل وریدی) است که باید در اولین فرصت آغاز شود.
– مدت درمان در موارد سرپایی و بدون عارضه 5 روز به شکل خوراکی یا استنشاقی و یا یک نوبت تزریق داخل وریدی است.
– پیشگیری دارویی (کموپروفیلاکسی) طولانی-مدت تنها در مواردی توصیه می‌شود که خطر بسیار بالای عوارض آنفلوانزا مطرح بوده، واکسن در دسترس نباشد یا تزریق آن ممنوع یا پیش‌بینی اثربخشی احتمالی آن پایین باشد. کموپروفیلاکسی کوتاه-مدت علاوه بر تزریق واکسن نیز در افراد پرخطر یا افرادی که در تماس با آنان هستند توصیه می‌شود.