رئوس این توصیه‌ها که به‌روزرسانی توصیه‌های پیشین (2010) انجمن مطالعات بیماری‌های کبد آمریکا (AASLD) بوده و در شماره آوریل مجله Hepatology منتشر شده، به شرح زیر است:
– بیماران بزرگسال مبتلا به سیروز در معرض افزایش خطر ابتلا به سرطان سلول کبدی (HCC) هستند و باید تحت نظارت (surveillance) باشند.
– در بیماران مبتلا به سیروز مرتبط با HCV که بعد ازدرمان با داروهای ضدویروسی با اثر مستقیم یا DAA (direct-acting antiviral) وارد مرحله پاسخ ویرولوژیک پایدار یا SVR (sustained virological response) می‌شوند، خطر HCC کاهش می‌یابد ولی منتفی نمی‌شود و بنابراین مبتلایان به سیروز و HCV درمان‌شده همچنان باید تحت نظارت باشند.
– خطر ابتلا به سرطان سلول کبدی در مبتلایان به HCV یا کبد چرب غیرالکلی که سیروز ندارند، افزایش نمی‌یابد و بنابراین لازم نیست تحت نظارت باشند.
– استفاده از بیومارکرهای جدید غیر آلفافیتو پروتئین برای ارزیابی تشخیصی سرطان سلول کبد تا حدودی امیدبخش بوده ولی به‌صورت روتین توصیه نمی‌شود.
– بااین‌که سی‌تی‌اسکن و ام‌آرآی به عنوان اولین گام در نظارت بر مبتلایان به سیروز مناسب نیست ولی در مواردی که سونوگرافی در دسترس نباشد یا نتیجه سونوگرافی قابل اعتماد نباشد، انجام سی‌تی‌اسکن یا ام‌آرآی توصیه می‌شود.
– در مواردی که سونوگرافی نشان‌دهنده یک گره نامشخص (indeterminate nodule) باشد، گام بعدی می‌تواند تکرار سونوگرافی پس از چند هفته، استفاده از یک روش تصویربرداری جایگزین یا ماده کنتراست جایگزین باشد ولی هیچ‌یک از این گزینه‌ها بر دیگری برتری ندارد.
– بیوپسی روتین از هر گره نامشخصی توصیه نمی‌شود.
– در بزرگسالان مبتلا به سیروز مرحله A (طبقه‌بندی Child) و سرطان سلول کبدی مرحله T1 یا T2، رزکسیون جراحی توصیه می‌شود.
– استفاده روتین از درمان ادجوانت پس از رزکسیون موفقیت‌آمیز توصیه نمی‌شود.
– در مبتلایان به سیروز که منتظر پیوند کبد بوده و دچار سرطان سلول کبدی مرحله T1 شوند، تصویربرداری پیگیرانه به‌جای درمان توصیه می‌شود.
– درمان موضعی یا locoregional (LRT) در بزرگسالان مبتلا به سیروز و HCC مرحله T2 یا T3 بدون گرفتاری عروقی که کاندید رزکسیون یا پیوند نیستند، توصیه می‌شود.